سعدی بوستان | در نیایش خداوند | سر آغاز

 

به نام خدایی که جان آفرید

سخن گفتن اندر زبان آفرید

خداوند بخشندهٔ دستگیر

کریم خطا بخش پوزش پذیر

سعدی بوستان | در نیایش خداوند | فی نعمت سید المرسلین

کریم السجایا جمیل الشیم

نبی البرایا شفیع الامم

امام رسل، پیشوای سبیل

امین خدا، مهبط جبرئیل

سعدی بوستان | در نیایش خداوند | در سبب نظم کتاب

در اقصای گیتی بگشتم بسی

بسر بردم ایام با هر کسی

تمتع به هر گوشه‌ای یافتم

ز هر خرمنی خوشه‌ای یافتم

سعدی بوستان | در نیایش خداوند |محمد بن سعد بن ابوبکر

اتابک محمد شه نیکبخت

خداوند تاج و خداوند تخت

جوان جوان‌بخت روشن‌ضمیر

به دولت جوان و به تدبیر پیر

سعدی بوستان | باب اول در عدل و تدبیر و رای | سرآغاز

 

شنیدم که در وقت نزع روان

به هرمز چنین گفت نوشیروان

که خاطر نگهدار درویش باش

نه در بند آسایش خویش باش

سعدی بوستان | در نیایش خداوند | حکایت

حکایت کنند از بزرگان دین

حقیقت شناسان عین الیقین

که صاحبدلی بر پلنگی نشست

همی راند رهوار و ماری به دست

سعدی بوستان | باب اول در عدل و تدبیر و رای | حکایت در تدبیر و تأخیر در سیاست

ز دریای عمان برآمد کسی

سفر کرده هامون و دریا بسی

عرب دیده و ترک و تاجیک و روم

ز هر جنس در نفس پاکش علوم

سعدی بوستان | باب اول در عدل و تدبیر و رای | گفتار اندر بخشایش بر ضعیفان

نه بر حکم شرع آب خوردن خطاست

وگر خون به فتوی بریزی رواست

کرا شرع فتوی دهد بر هلاک

الا تا نداری ز کشتنش باک

سعدی بوستان | باب اول در عدل و تدبیر و رای | در معنی شفقت بر حال رعیت

شنیدم که فرماندهی دادگر

قبا داشتی هر دو روی آستر

یکی گفتش ای خسرو نیکروز

ز دیبای چینی قبایی بدوز

سعدی بوستان | باب اول در عدل و تدبیر و رای | حکایت در شناختن دوست و دشمن را

شنیدم که دارای فرخ تبار

ز لشکر جدا ماند روز شکار

دوان آمدش گله‌بانی به پیش

بدل گفت دارای فرخنده کیش

سعدی بوستان | باب اول در عدل و تدبیر و رای | حکایت ملک روم با دانشمند

شنیدم که بگریست سلطان روم

بر نیکمردی ز اهل علوم

که پایابم از دست دشمن نماند

جز این قلعه در شهر با من نماند