چه شد نتیجه ی احساس ِ ابتذالی ِ مان؟
و بی لگامی ِ امیال لاابالی ِ مان
هوا هوای نفس گیر و ناجوانمردی ست
عجب برودتِ سختی ست در حوالی ِ مان!
درون شهر خودت هم، غریبه می مانی
واین تمام ِ دلیل شکسته بالی ِ مان
به باد رفته در آشوب ِ عصر ماشینی
اصالت ضربان دارِ نقش قالی ِ مان
چقدر بر سر هم، کاسه کوزه می شکنیم
تَرَک تَرَک شده اندیشه ی سفالی ِ مان
خدای رنگ و ریاییم و از خدا دوریم
چه آمده ست سَر ِ پاکی و زلالی ِ مان؟!
به خود دروغ چرا؟ پوچ بود؛ از، اول
نبود هیچ گُلی در دو دست ِ خالی ِ مان.
(مهتا پناه) از مجموعه غزل (وقتی بلرزد قلب باد از رقص بیدی) ناشر فصل پنجم
